Με τη δεύτερη αυτή ποιητική της συλλογή η Ξανθίππη Ζαχοπούλου χαράζει εμφατικά την προσωπική υφολογική της ταυτότητα, σχηματίζει την ποιητική της φυσιογνωμία. Κατά την ακριβολογική διατύπωση του Μάκη Καραγιάννη [Φρέαρ, 15/01/21]: «Πρόκειται για μια λυρική ποίηση με την αθωότητα που έχει το λευκό πανάκι που πλέει στη γαλάζια θάλασσα και αναζητά τη διαφάνεια και την ομορφιά του κόσμου».

Η συλλογή των σαράντα ποιημάτων περιλαμβάνει ένα τρίπτυχο με τις ενότητες «Βαθύς ουρανός βυθός θάλασσας», «Πτέρωτας» και «Μικρή κατεργάρα άνοιξη». Η παρουσία της φύσης είναι εδώ κυριαρχική, η σχέση της γλώσσας με τις εικόνες που συντίθενται καθαρά ερωτική και γκαρδιακή, ενώ η κοινωνική ευαισθησία υπεισέρχεται μέσα στην εν γένει αισιόδοξη υφή της ποιητικής πλοκής, έτσι ώστε να μη λησμονεί ο αναγνώστης ότι, στο πέλαγος της ομορφιάς έχει δικαίωμα να πλεύσει μόνο αν επάξια δικαιούται την ιδιότητα της ανθρωπιάς, το χάρισμα της αγάπης.

Ένα δείγμα γραφής από το ποίημα «Φύλλα αγριοκέρασου»:

Πυκνή σαν θάλασσα η αλήθεια σου / στο στόμα δεν χωρούσε / μόνο σαν βγάζαμε τον ήλιο από τα δόντια / στέγνωνε κι η αρμύρα της έμενε στα χείλη

Πυκνή σαν σύννεφο ηλιοβασιλέματος / και σαν χωρίο αρχαίων τραγικών / πριν απ’ την κάθαρση

Πυκνή σαν βήμα βιαστικό / κάθε βραδιά μας άκουγε κι έλεγε / Απόψε ήρθε νωρίς / και μας μιλούσε σε κλειστά παράθυρα / για το καλό μας

Πυκνή σαν έρωτας βαθύς / βγαλμένος απ’ τα φύλλα αγριοκέρασου / κι από το τόπι ήλιου ολομέταξου / που κόβουμε για να ντυθούμε / μα φτάνει ίσα-ίσα να σκεπάσουμε τα μάτια / και να ψάχνουμε βαθιά μες στο κορμί μας